ALEGATOS

charcuteria A rapariga rabuñaba o chan, moi forte, enchendo as unllas daquela terra nin húmida nin seca. Quería abrir unha fenda para soterrar o paxaro que atopara media hora antes moribundo e que ela mesma matou por non velo sufrir. O seu irmán novo mirábaa estupefactamente e non sabía se lle daba máis grima o paxaro morto coa cabeza retorta ou as unllas da súa irmá cada vez máis negras emitindo un ruido insoportable.
Ela berróulle: colle un caldeiro e vai enchelo de auga…a que esperas vai!
O raparigo asustado non daba reaccionado pero ao fin botou unha carreira pola auga.
Ela seguía escarvando pero case non facía burato e doíanlle os dedos e moito máis as unllas.

Chegou a auga pero o caldeiro era pequeno e a auga, pouquiña, ademáis case non embradecía a terra e pouco efecto xurdia para seguir profundizando.
Vai por máis auga!…el correu, mais de súpeto saiu o pai chamando para xantar e o raparigo entrou de contado na casa con el. Pasaron uns minutos e voltou sair o pai insistíndolle á rapariga que entrara en casa, mais ela non facía caso e seguía escarvando cada vez máis forte e máis rapido ata facer sangue nos dedos. Dáballe igual.

Achegóuse o pai cara ela berrándolle e díxolle que estaba enoxado e que se enoxaría moito máis se non entraba nese intre na casa. De súpeto observou o paxaro e o que facía a súa filla e alporizóuse moito máis: andaches con esa porquería?, vai lavar as mans agora mesmo! Miróulle as mans e viu o sangue nos dedos e nas unllas da nena. Colléuna do brazo e erguéndoa case en ar metéulle unha sacudida no cú e berroulle: para dentro, lava as mans! A nena retorcíase para conseguir liberarse do brazo do pai, mais o pai tiña forza de abondo. Comezou a berrar moitísimo e a chorar coa súa cara de terra: déixame, déixame en paz… teño que soterralo merdán, déixame ostia!
Sairon da casa a nai e o raparigo e a nai berrou: que ocorre Roberto, que pasa?
A túa filla que está tola, pégame patadas…vóulle pegar eu un par de ostias, mira que merdada estaba a facer. Achegóuse a nai e déulle unha torta na meixela á nena e a nena púxose a berrar máis e máis. O pai colleu ao paxaro e enfilóuse ata o final da finca coa intención de arroxalo ao contedor de lixo. A rapariga foi correndo tras del berrando: dámo, dámo e agarróuse ao pantalón do pai e foi as arrastras uns cantos metros. A nai detrás: pero que fas, que fas? Quero soterralo, entre bágoas e berros,quero soterralo! (dicía a nena)

O pai díxolle: pero non vés que é só un paxaro morto… a nena suplicóulle que o quería soterrar e a nai saiu dicindo: déixallo Roberto! El replicou: ben pero primeiro vaites lavar as mans e curar a ferida e despois comemos, pola tardiña axúdoche eu dacordo?
O rapaciño apampanado e a nena accedeu.
O pai deixou o paxaro no chan e foron todos cara dentro entre os saloucos da nena e o mal sangue que lle quedara ao pai.
Á tardiña o paxaro desaparecera e non puideron soterralo.

 


 

malsabor CONFORME

Un home moi ledo e optimista tiña na súa terriña (coa que moito se conformaba) tres pereiras cheíñas de peras saborosas e arredondadas. Sentíase feliz e conforme coas peras das súas pereiras.

Un día unha das pereiras enfermou e murcharon as froitas, mais como o noso home era moi optimista e conforme non desilusionou e pensou para si: que sorte teño coas miñas dúas pereiras con saborosas peras. Non preciso máis.

E así espertaba todos os días coa felicidade de coidar as súas pereiras.
Pasou o tempo e tamén enfermou outra das pereiras, mais o optimista do noso amigo dixo: que máis tén? Teño unha pereira no meu eido con xugosas e ricas froitas e son moi afortunado. Seguiu comendo das peras que lle quedaban ata que un día o “señor” do lugar impúxolle a metade das peras como prebenda, xa que o seu eido estaba nas terras del e o noso home non se aflixiu e pensou: media pereira é case toda e que ben saben as peras.

Mais outro día véulle unha notificación dun mensaxeiro do “señor” que dicía que a partires dese mesmo intre tiña que traballar para el se quixer conservar a súa media pereira. El agradeceu o traballo que de por si é sagrado e así podería conservar a súa media pereira de xugosas e saborosas peras.
Pasaron días e meses e de tanto traballar o home caeu moi enfermo e díxose para si: por outra banda mira que ben, xa nin sequera me farán falla as peras da miña media pereira. E dito isto morreu.

 
 


 

rictus CAMIÑO
á beira da chuvia e nunha parede aparecen e desaparecen programacións, eventos, deseventos e ventos transformados en papel. Uns sobre outros, superpoñéndose, baleirándose de memoria deles mesmos.
Interésanme os cachiños que resisten, que nin tan sequera se intúen, formando colaxes-lembranzas de chuvia, terra e pegamento. Forman composicións abstractas e unidas conforman outro tipo de programación. (a.c.)

Sigo camiñando con habilidade e tensión, xa non piso cristais porque se desfixeron co paso do tempo tortuosamente torto.

Miro caras e cús desfeitos polos fillos ou nin sequera feitos. Como saúdos coa chama incentívanme a sorrir ou aplaudir. Sinxelamente prendo un cigarro e chego a un destino predeterminado. Disimulo parado non pertencer á clase obreira e tiro a cabicha ao chan. Meto as mans nos petos e comezan os chasquidos representantes dalgunha canción que emerxe do interior do ritmo da caixa que ás veces sigue sentindo o óxido. Óxido ao sol para ser máis concreto. Despois releo aos seres-obstáculos-paseantes, como nos estorbamos. Soan pitidos dun coche, continuados, cunha mala educación ignorante totalmente da súa ignorancia. Un señor baixa a ventanilla e berra cara a pizzería onde represento unha postal propia que troca de roupaxe en cada estación. Sigue facendo soar o claxon do seu utilitario do que non me fixo en marca, modelo nin cor. Os meus chasquidos de dedos pararon e prendo un novo cigarro que sabe parecido a miña boca. Sae unha nena do local que reparte masas, estacións e urxencias con queixo e dispónse cruzar a rúa infestada de utilitarios con moi mala raza que parecen estar todos borrachos. Dous pasos adiante e un para atrás, queremos chegar ao fogar, saimos todos das rengleiras e estamos húmidos.

Á nena saíulle unha man no lombo. Non é man de santa, é man de nai que a introduce entre alaridos varios, de novo na pizzería, obviando ao señor que entre a rabia e a frustración, xa non preme o claxon, simplemente debe estar pensando, non sei o que, pero pensando, metido no seu utilitario. Parece un auténtico centauro con rodas e corazón.

Hai novos carteis nas paredes, taboleiros e muros como os que se derruban por novas obras construidas pola clase obreira, empecinada en erguer vivendas dignas de non ser foco de pegadas porque xa teñen porteiro automático de nova era. Con visores incorporados para poder observar quen se equivoca de piso e non pide desculpas por isto.

O de menos é a auga que corre turbia cara o sumidoiro, ou a primeira estrela en aparecer. Parecida sensación de cando saen os xogadores ao campo repleto de focos, cámaras e ollos que atenderán a un balón, obxecto de culto, Totalmente desprovisto de persoalidade e que vai a onde lle digan miles de pés ata ser rebentado por un camión, nun accidente laboral que non acarreará demasiados gastos, debido a ausencia de contrato ningún deste ser redondo, pedipulado ata o esguince final.

Proseguía co paseo, cheo de xente, presente de soedade: eu só!.
Fora un día moi duro e agora que atardecera, vislumbraba ao fondo seres desenfocados que a medida que avanzaba, íanse recompoñendo, como se souberan do meu achegamento.
Vín na televisión que os samurais usaban a catana para pelexar. Tamén vín que os antergos dos indios norteamericanos, usaban as puntas das lanzas máis afiadas que xamáis se lle dera forma, e que as utilizaban contra os tigres de dentes de sable e os perezosos.

Despreguízome ante deus, xa que segundo dín está en todos os lugares, polo tanto, supoño que estará no cú do mundo. Non sei por que lembréime dun anuncio que creo que sae un monovolumen. Por certo, tamén ao carón da pizzería teño visto algún que resultaba totalmente grandioso. Debe ser incríble estar tan arriba da xente, do camiño, de deus podería decir tamén. Será realmente apoteósico o día que inventen o stereovolumen. Imaxínense o tamaño das pilas que deberá levar. Realmente fascinante!

Unhas cousas levan a outras e decidimos escapar cara fóra. Curiosamente á maioría da xente da cidade escapa cara dentro. Nós, ela e eu, escapamos cara fóra e damos longos paseos, moitos deles cheos de lama e non levamos zocos porque xa non se estila. Outras veces facemos infusións con auga fervida e esas bolsiñas cheas de herbas. Despois botámoslle azúcar e brindamos gracias as tazas que usamos como recipientes para chocar e facer brinde.

Un día nun bar, hai anos eu non me atopaba moi ben precisamente e comínme o contido dunha das bolsiñas e logo empecei a beber un grande vaso de auga. Parecíame unha parvada nese momento o das infusións. Ao resto da xente do bar parecíalle unha parvada o que estaba a facer. Agora a min paréceme unha parvada o que estou escribindo e se alguén lé isto, supoño que lle parecerá tamén unha parvada. Unhas cousas levan as outras ou como as estadas poden caerse ou porque os ianquis mastigan tanta goma de mascar. Os “chicles” son unha especie de infusión tamén, pero con goma pegañenta que eu xa teño pisado máis dunha vez e iso que non son ianqui. Merda tamén teño pisado. Ultimamente unha morea. Agora que dín que dá boa sorte… pero entón por que non a pisa, a bosta, a posta, a xente, se dín que dá tan boa sorte?

 


 

inaccion

 


 

lenzodixital

O home xa estaba ben borracho. Todo o que lle quedaba eran catro gotas e un par de botas raiadas de por entre as silveiras. Non estaba ledo e mirou pola botella: zarandeóuna e caeu o trofeo. Observóuno detidamente. Eructou e meteu o verme na boca, masticou un cacho e cuspiu moi forte ata estampalo contra a parede do cuarto onde o esperaba a súa sombra.

O home xa tiña todo preparado coas súas catiuscas verdes e o seu chaleco de camuflaxe, unha cana brillante, un río deslumbrante e un sol radiante perfilaban o éxito da pesca.
Sacou a miñoca criada e procedía ao enganche cando os raios do sol deron con ela e os reflexos o hipnotizaron. Mirou o bicho de novo e entráronlle unhas ganas de comelo nese intre levóuno á boca e pechóuna despois cuspiu os restos ao río, mareouse un chisco e trousou a roupa do trinque. Tivo que se limpar coa auga desa transparencia aberta de veda.

A muller rebulía na caixiña e por debaixo das follas só había nada, non o atopaba e sentíase moi triste. Mirou para a mesa-camiña e alí estaba reptando por entre o raso da tea. Ela botou a man cara el e no momento da conversión sorbeuno coa arela do nacimento das ás. Mais non puido resistir o seu sabor e a súa textura e o verme acabou no bater orballado de auga máis o pato wc. Logo dispúxose a mexar e quedou durmida.

Aquela muller espertou. Non se podía mover moito e só podía ver grazas a un vagalume que tiña no seu nariz. Puido obsevar que un exército de vermes procederían a rillala se non facía nada ao respecto. Dentro dunha caixa de piñeiro non valen as milongas. Ún a ún coméuse todos os comensais e utilizando o nariz como taladro saiu á superficie leda e enchida de vida.
Soubéranlle case tan ricos coma os vermiños da súa infancia.